Auteur: Dokter Pop-Eye

Geplaatst op door — Geef een reactie

The Bangles – Walk Like an Egyptian

Walk Like an Egyptian is een hitsingle van de Amerikaanse band The Bangles. Het nummer verscheen voor het eerst op hun tweede album “Different Light”, in 1986.

Walk Like an Egyptian stond eind 1986 en begin 1987 vijf weken op nummer één in de Nederlandse Top 40. In 1987 werd het nummer genomineerd voor Best Group Video voor de MTV Video Music Awards.

Walk Like an Egyptian Lyrics

The Bangles

All the old paintings on the tombs
They do the sand dance don’t you know?
If they move too quick (oh whey oh)
They’re falling down like a dominoAll the bazaar men by the Nile
They got the money on a bet
Gold crocodiles (oh whey oh)
They snap their teeth on your cigaretteForeign types with the hookah pipes say
(Whey oh whey oh, ay oh whey oh)
Walk like an EgyptianThe blonde waitresses take their trays
They spin around and they cross the floor
They’ve got the moves (oh whey oh)
You drop your drink, then they bring you moreAll the school kids so sick of books
They like the punk and the metal band
When the buzzer rings (oh whey oh)
They’re walking like an EgyptianAll the kids in the marketplace say
(Whey oh whey oh, ay oh whey oh)
Walk like an EgyptianSlide your feet up the street, bend your back
Shift your arm then you pull it back
Life is hard you know (oh whey oh)
So strike a pose on a CadillacIf you want to find all the cops
They’re hanging out in the donut shop
They sing and dance (oh whey oh)
They spin the clubs, cruise down the blockAll the Japanese with their yen
The party boys call the Kremlin
And the Chinese know (oh whey oh)
They walk the line like EgyptianAll the cops in the donut shop say
(Whey oh whey oh, ay oh whey oh)
Walk like an Egyptian
Walk like an Egyptian

Geplaatst op door — Geef een reactie

Nazareth – Love Hurts (1975)

Love Hurts is een popliedje, oorspronkelijk een rockabillyliedje, geschreven door Boudleaux Bryant en oorspronkelijk uitgevoerd door The Everly Brothers in 1960. Het is sindsdien verschillende keren gecoverd in uiteenlopende muziekstijlen.

De bekendste coverversie werd in 1975 door de Schotse groep Nazareth uitgebracht. Love Hurts is een ballad waarin een (oorspronkelijk) mannelijke zanger zijn pijn in de liefde bezingt. Behalve verdriet spreekt er uit de tekst desillusie (Love is just a lie/made to make you blue). De tekst omvat twee coupletten en een bridge; het refrein is één regel lang: Love hurts. In verschillende versies (zie onder) komt er een tussenspel waarna het refrein herhaald wordt. Het tempo is in het origineel relatief matig, in sommige versies uitgesproken langzaam.

Love Hurts Lyrics

Nazareth

Love hurts, love scars
Love wounds and marks
Any heart
Not tough or strong enough
To take a lot of pain, take a lot of pain
Love is like a cloud
Holds a lot of rain
Love hurts
Ooh, ooh love hurtsI’m young, I know, but even so
I know a thing or two
I learned from you
I really learned a lot, really learned a lot
Love is like a flame
It burns you when it’s hot
Love hurts
Ooh, ooh love hurtsSome fools think of happiness
Blissfulness, togetherness
Some fools fool themselves, I guess
They’re not foolin’ meI know it isn’t true
I know it isn’t true
Love is just a lie
Made to make you blue
Love hurts
Ooh, ooh love hurts
Ooh, ooh love hurtsI know it isn’t true
I know it isn’t true
Love is just a lie
Made to make you blue
Love hurts
Ooh, ooh love hurts
Ooh, ooh love hurts
Ooh, ooh…

Geplaatst op door — Geef een reactie

David Bowie – Let’s Dance

Let’s Dance is een nummer van de Britse zanger David Bowie uit 1983. Het is de eerste single van zijn gelijknamige, vijftiende studioalbum. De albumversie duurt 7:37 minuten, maar werd ingekort tot 4:08 om het op de radio gedraaid te krijgen.

Let’s Dance werd een van Bowies grootste hits en bereikte in veel landen de nummer 1-positie in de hitlijsten, zoals in de UK Singles Chart in thuisland het Verenigd Koninkrijk, Ierland, Zwitserland, Zweden, Noorwegen, Canada en de Amerikaanse Billboard Hot 100.

In Nederland was de plaat op vrijdag 18 maart 1983 Veronica Alarmschijf op Hilversum 3 en werd een gigantische hit. De plaat bereikte de #1 positie in zowel de Nederlandse Top 40, Nationale Hitparade als de TROS Top 50. In België bereikte de plaat eveneens de #1 positie in zowel de Vlaamse Ultratop 50 als de Vlaamse Radio 2 Top 30.

De videoclip werd in maart 1983 opgenomen in Australië waar de single slechts de tweede plaats haalde. Het stelt racisme, onderdrukking en culturele integratie aan de kaak. Bijgestaan door een contrabassist speelt Bowie in de bar van een hotel in Carinda, New South Wales terwijl een liefdeskoppel – gespeeld door Terry Roberts en Joelene King, studenten van het Aboriginal Islander Dance Theatre – danst “to the song they’re playing on the radio”.

Vervolgens loopt het stel met andere Aboriginals door de outback en vindt het meisje op een bergtop een paar mysterieuze rode pumps; ze trekt ze aan en begint te dansen, precies zoals Bowie in het refrein zingt (“Put on your red shoes and dance the blues”). De pumps zijn zowel een verwijzing naar het sprookje van Hans Christiaan Andersen als een symbool voor het kapitalisme en streven naar succes. Ineens kan het stel het zich veroorloven om musea te bezoeken, uit eten te gaan bij kaarslicht en dure spullen te kopen met een creditcard.

Het meisje en de jongen worden echter met de neus op de feiten gedrukt wanneer ze diezelfde rode pumps – hun persoonlijke sleutel tot succes – in de etalage van een shopping mall aantreffen. Ze ontdoen zich op nietsontziende wijze van de magische schoenen, keren terug naar de bergen en kijken nog eenmaal naar de stad die ze hebben achtergelaten. Bowie playbackt op het einde de gitaarsolo die door Stevie Ray Vaughan is ingespeeld.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Long Cool Woman in a Black Dress – The Hollies

The Hollies is een Britse band die zijn grootste hits had tijdens de jaren zestig en de eerste helft van de jaren zeventig. Vooral in de jaren zestig speelde de groep in een stijl die veel leek op de Merseybeat uit Liverpool. Ze behoorden tot de succesvolste bands uit de periode van de ‘Britse invasie’. De band wordt vaak geassocieerd met Manchester, omdat enkele leden van de band uit (de omgeving van) deze stad komen.

De band zou genoemd zijn naar Buddy Holly. Bassist Eric Haydock en zanger Allan Clarke hebben echter in interviews met BBC-radio aangegeven dat zij hun band hadden genoemd naar de hulst (Engels: holly). De hulst werd gebruikt als kerstversiering in de kleedkamer van de club The Oasis, waar de band in december 1962 hun eerste optreden gaf. The Hollies werd ter plaatse bedacht om te kunnen worden aangekondigd. Het feit dat de groep in de jaren 80 om contractuele verplichtingen een lp uitbracht met louter Buddy Holly-covers versterkt het idee dat er een relatie zou zijn tussen Buddy en The Hollies.

The Hollies zijn te herkennen aan de meerstemmige, harmonieuze zang. De groep was hierin duidelijk geïnspireerd door The Everly Brothers. Veel liedjes uit de begintijd zijn covers van rock-‘n-rollhits, maar in de loop der jaren schreven ze vaker hun eigen teksten of werden tekstschrijvers van buitenaf (vooral Graham Gouldman, bekend van 10CC) aangetrokken.

Geplaatst op door — Geef een reactie

The Hollies – Carrie Anne

Carrie-Anne is een single van The Hollies. De single was niet verbonden aan een regulier album.

Allan Clarke deelde desgevraagd mee, dat het nummer is geschreven tijdens een tijd die ze doorbrachten met Tom Jones. Graham Nash vulde dat in 1995 aan met dat het lied eigenlijk gaat over Marianne Faithfull, met wie The Hollies in 1964 op tournee gingen. Hij was echter te verlegen om haar echte naam te gebruiken. Clarke vulde alleen het middenstuk aan, de rest was van Nash en Tony Hicks. Carrie-Anne werd in twee takes opgenomen in de Abbey Road Studios in Londen op 1 mei 1967. De eerste take was daarbij niet goed genoeg, maar werd wel als demo opgenomen op het verzamelalbum/muzikale documentaire The Hollies at Abbey Road: 1966 to 1970. Het nummer is enige malen gecoverd, het nummer is daarbij te horen in de film Stardust van Michael Apt.

Nash schreef vaker over privégebeurtenissen, zie bijvoorbeeld Our house, zijn samenzijn met Joni Mitchell.

De B-kant Signs that will never change werd ook door genoemd trio geschreven. Op de platenhoes van de Nederlandse persing werd het per abuis afgedrukt als zijnde Sings that will never change.

Carrie-Anne Moss, die in 1967 geboren werd, is naar deze single vernoemd en dus ook een beetje naar Marianne Faithful, destijds vriendinnetje van Mick Jagger.

Geplaatst op door — Geef een reactie

The Rolling Stones – (I Can’t Get No) Satisfaction

(I Can’t Get No) Satisfaction is een populair lied van The Rolling Stones uit 1965. Het is geschreven door het duo Mick Jagger en Keith Richards. Het succes van het nummer betekende de grote doorbraak naar wereldfaam voor de Stones. De titel met zijn foutieve dubbele ontkenning is een voorbeeld van een sociolect.

De single bezorgde de band zijn eerste nummer 1-hit in de Verenigde Staten, in het Britse thuisland werd het de vierde topnotering, op 9 september 1965. Ook in Nederland behaalde het nummer de eerste plaats, op 18 september nam het de toppositie over van Help! van the Beatles.

De riff op gitaar waar het nummer mee opent, componeerde Keith Richards in zijn slaap: “I woke up in bed with this riff and I thought ‘I ‘ve gotta put that down.’ “, ik werd wakker met die riedel en ik dacht ‘dat moet ik vastleggen.'[1] De bandleden verbleven in het Fort Harrison Hotel in Clearwater, Florida. Het was 7 mei 1965, de nacht na het vijfde concert van hun derde Amerikaanse tournee. Richards stond op, pakte zijn gitaar en een draagbare cassetterecorder, speelde in wat hij zojuist bedacht had en ging terug naar bed. De volgende ochtend draaide hij het bandje af. “It was two minutes of Satisfaction and forty minutes of me snoring”, twee minuten Satisfaction en veertig minuten mijn gesnurk.

Een paar woorden bij de riedel van zijn muzikale idee waren gauw gevonden. Of die waren er altijd al bij geweest. Het had van alles kunnen zijn, zei Richards later, maar het was I can’t get no satisfaction, ik kan geen voldoening vinden. Richards was bang dat de compositie te veel leek op Dancing In The Street van Martha and the Vandellas, maar de overige bandleden waren enthousiast. De toon was gezet, puur, rauw, seksueel en goudeerlijk. In de dagen die volgden schreef Mick Jagger de rest van het lied, over een ik-figuur die zoekt naar authenticiteit in een wereld vol commerciële nep, als een protest tegen de consumptiemaatschappij die hij aantrof in Amerika, en dan met name in radio- en televisiespots.

Het werd het eerste nummer dat de Stones volledig op Amerikaanse bodem hebben opgenomen en geproduceerd. Op 10 mei maakten ze in de Chess Studios in Chicago een akoestische versie, met Jagger op mondharmonica.