(I Can’t Get No) Satisfaction is een populair lied van The Rolling Stones uit 1965. Het is geschreven door het duo Mick Jagger en Keith Richards. Het succes van het nummer betekende de grote doorbraak naar wereldfaam voor de Stones. De titel met zijn foutieve dubbele ontkenning is een voorbeeld van een sociolect.
De single bezorgde de band zijn eerste nummer 1-hit in de Verenigde Staten, in het Britse thuisland werd het de vierde topnotering, op 9 september 1965. Ook in Nederland behaalde het nummer de eerste plaats, op 18 september nam het de toppositie over van Help! van the Beatles.
De riff op gitaar waar het nummer mee opent, componeerde Keith Richards in zijn slaap: “I woke up in bed with this riff and I thought ‘I ‘ve gotta put that down.’ “, ik werd wakker met die riedel en ik dacht ‘dat moet ik vastleggen.'[1] De bandleden verbleven in het Fort Harrison Hotel in Clearwater, Florida. Het was 7 mei 1965, de nacht na het vijfde concert van hun derde Amerikaanse tournee. Richards stond op, pakte zijn gitaar en een draagbare cassetterecorder, speelde in wat hij zojuist bedacht had en ging terug naar bed. De volgende ochtend draaide hij het bandje af. “It was two minutes of Satisfaction and forty minutes of me snoring”, twee minuten Satisfaction en veertig minuten mijn gesnurk.
Een paar woorden bij de riedel van zijn muzikale idee waren gauw gevonden. Of die waren er altijd al bij geweest. Het had van alles kunnen zijn, zei Richards later, maar het was I can’t get no satisfaction, ik kan geen voldoening vinden. Richards was bang dat de compositie te veel leek op Dancing In The Street van Martha and the Vandellas, maar de overige bandleden waren enthousiast. De toon was gezet, puur, rauw, seksueel en goudeerlijk. In de dagen die volgden schreef Mick Jagger de rest van het lied, over een ik-figuur die zoekt naar authenticiteit in een wereld vol commerciële nep, als een protest tegen de consumptiemaatschappij die hij aantrof in Amerika, en dan met name in radio- en televisiespots.
Het werd het eerste nummer dat de Stones volledig op Amerikaanse bodem hebben opgenomen en geproduceerd. Op 10 mei maakten ze in de Chess Studios in Chicago een akoestische versie, met Jagger op mondharmonica.