Ergens in de jaren ‘80 in een Hilversumse stripboekenwinkel die ook muziek verkocht (of verkoopt, geen idee of de winkel nog bestaat): Door de boxen schalt Blood on the tracks van Bob Dylan. Zelden is de teloorgang van De Liefde zo mooi bezongen als op deze plaat.
In de winkel staat ook een Bekende Nederlandse Zanger. Uit discretie laat ik zijn naam maar in het midden. “Ach Bob”, klaagt BNZ, “wat een ellende”.
Het is toch een prachtplaat? hoor ik mijzelf tegen BNZ zeggen. BNZ kijkt laatdunkend naar de puberende Ronny en zegt “ach jongen, ik ken Dylan al even wat langer dan jij en na 20 jaar ben je wel klaar met die zeurende zang”. Ik denk even aan zijn BNZ’s grootste hit die tot vervelends toe opnieuw uitgebracht is en wil zeggen dat daar ook niemand vrolijk van wordt, maar ik slik mijn woorden in. Ik heb BNZ later nog eens geïnterviewd, waarin hij een stuk aardiger tegen mij was, maar dit terzijde.
Inmiddels ben ik meer dan 30 jaar wel uitgepuberd, in ieder geval lichamelijk, maar van Bob Dylan, die vandaag 80 is geworden, heb ik nog steeds niet genoeg gehad. Blonde on Blonde, Blood on the tracks, Desire (door mij steevast Desirée genoemd), veel mooier wordt het niet.
En nog steeds is hij voor mij ongrijpbaar. Hoewel zijn autobiografie Chronicles iets van de mist weghaalt blijft veel van Dylan voor mij onbegrijpelijk. Een terechte Nobelprijswinnaar maar veel van zijn teksten blijven ongrijpbaar. En onvertaalbaar want ik ben wel eens met mijn gitaarleraar de wedstrijd aangegaan om Sad Eyed Lady of the Lowlands te vertalen. Zodanig dat de geest en het metrum klopte. Ik kwam niet verder dan een paar regels. Het resultaat van mijn gitaarleraar heb ik ook nooit gehoord overigens.
Ook documentaires brengen mij niet veel verder. Die prachtige, over zijn legendarische Rolling Thunder Revue bijvoorbeeld, nog op Netflix te vinden, is half op feiten gebaseerd maar is ook deels fictief. Het mysterie Dylan wordt eerder groter.
80 jaar, waarvan hij zo’n 60 jaar al platen maakt. En in elk decennium heeft hij platen gemaakt die fantastisch zijn. Van zijn werk uit de jaren ‘60 en ‘70 zijn de meeste platen het beluisteren meer dan waard, maar ook platen als Oh Mercy (1989), Time out of Mind (1997), Love and Theft (2001), Tempest (2012) en zijn meest recente Rough and Rowdy (2020) doen niet onder voor zijn oudere werk.
Ik haat kerstmuziek maar voor Christmas in the Heart maak ik graag een uitzondering. Zijn cover van Things We Said Today van The Beatles piept en kraakt aan alle kanten, maar behoort tot mijn favoriete covers.
Thank, his royal Bobness. May you stay forever young!